Het verlies / de verandering

Drie jaar geleden was ze voor de tweede keer zwanger van een inmiddels 2,5 jaar oude en prachtige dochter. In de eerste fase van deze zwangerschap kreeg ze last van haar bekken. Daar waar het bij de meeste vrouwen vanzelf weer verdwijnt na de bevalling, zijn de klachten gebleven. Er zijn al heel wat artsenbezoekjes en therapeuten aan te pas gekomen maar de pijn blijft en belemmert haar in haar doen en laten.

“In april 2019 was ik net begonnen met werken bij een nieuwe werkgever, mijn klachten waren een stuk minder en ik had enorm veel zin om weer aan de slag te gaan. Ook pakte ik het sporten heel rustig weer op. In de zomer was het erg druk op het werk waardoor ik fysiek teveel belast werd en over mijn grenzen heen ben gegaan. Ik wilde niet ‘klagen’ maar hierdoor werden de bekkenklachten weer erger. Werken werd steeds moeilijker en met sporten was ik al vrij snel weer gestopt. Op 29 augustus 2012 stierf mijn gehandicapte zus, en juist op 29 augustus 2019 knakte ik letterlijk door mijn knieën en kon ik niets meer doen zonder pijn”. Het duurt al zo lang dat ze er ook een beetje radeloos van wordt. De pijn is te voelen in haar woorden: “Ik heb kinderen, ben moeder, ben partner maar ik kan niet alles meer doen zoals voorheen, ik wordt continue beperkt in wat ik wil doen. Het doet zeer om tegen mijn kinderen te zeggen dat mamma niet mee kan doen met een bepaald spelletje bijvoorbeeld. Het komt als eb en vloed: soms gaat het best goed met me en de volgende dag heb ik weer heel veel pijn. Mensen om mij heen doen alles, kunnen alles maar als ik iets wil doen wat fysieke inspanning vraagt, moet ik van te voren al bedenken of ik die dag al iets anders heb. Anders is het al snel teveel. In de middag en avond heb ik vaak meer last. Meestal lig ik al vroeg op bed. Ik kan niet lang zitten of staan. Ik doe eigenlijk alles maar ik moet het doceren en dat is iedere dag weer een uitdaging”.

Hoe reageert je omgeving

“Ik probeer steeds opener te zijn en te zeggen hoe het met me gaat maar ik merk ook dat als ik mijn situatie uitleg dat sommige mensen daar weinig mee kunnen. Mensen vragen me hoe het gaat en eerst zei ik dan wel: het gaat goed, maar het gaat helemaal niet goed met me. Ik probeer eerlijk te zijn maar het is niet aan de buitenkant te zien wat er met mij aan de hand is en dat maakt het lastig. Het is voor mij soms moeilijk om me niets aan te trekken van wat anderen zeggen of denken. Ik zie mensen kijken als ik met de fiets naar school kom, een elektrische wel te verstaan. Dan denken ze misschien wel dat het goed of beter gaat maar ze zien niet dat ik daarna eerst weer moet rusten voor ik weer wat anders kan doen.”

Is het voelbaar in je lijf

“Mijn nek en schouders zaten laatst zo enorm vast en ik voelde druk op mijn keel en borst. ’s Nachts slaap ik wisselend. Toen ik, nog niet zo lang geleden, een enorme huilbui kreeg tijdens een gesprek met mijn man over mijn situatie, voelde ik na het huilen pas hoe enorm veel spanning ik in mijn lijf vast had gehouden: de spanning in mijn armen voelde ik na de huilbui ineens niet meer, dat was zo lekker! Ik leer mijn kinderen dat ze boos, verdrietig en alles mogen zijn maar kennelijk mag ik dat van mezelf niet en dat kan ik voelen in mijn lijf”.

Wat houdt jou op de been

Ze raakt zichtbaar geëmotioneerd als ze antwoord: “Daar moet ik van huilen… dat zijn mijn kinderen! Dat klinkt als een cliché en het is ook dubbel omdat juist mijn klachten gekomen zijn door mijn laatste zwangerschap maar ze brengen mij zoveel geluk!”

Het verlies / de verandering

In 2,5 jaar tijd raakte hij verliefd, verloofd, getrouwd en gescheiden en helaas was dat niet het enige. Een samengesteld verlies, noemt hij het zelf: “Medio 2016 leerde ik de vrouw van mijn leven kennen, al wist zij dat toen nog niet. Al snel na onze eerste afspraakjes begin 2017 raakte onze relatie in een stroomversnelling doordat mijn kinderen, die normaal gesproken de helft van de tijd bij mij zijn en de helft bij hun moeder, door omstandigheden fulltime bij mij kwamen wonen. Dit had een behoorlijke impact op onze prille relatie. We wilden graag bij elkaar zijn maar zou betekenen dat dus ook de kinderen daarbij waren. Het klikte echter erg goed met de kinderen en mijn vriendin en we besloten er voor te gaan. We kochten samen een huis en toen zijn we vrij snel in de situatie beland dat ik om haar hand vroeg. Een jaar later trouwden we in mei. We gingen met z’n tweeën op huwelijksreis.
We hadden het afgelopen jaar continue voor de kinderen gezorgd. Tijdens deze reis zorgden mijn moeder en mijn ex-vrouw voor de kinderen en kwamen wij er achter dat zij allen uitgebreid in ons huis waren geweest terwijl wij op vakantie waren. Waar ik er vanuit was gegaan dat mijn moeder bij mijn ex in huis zou ondersteunen bleek ze in ons huis te verblijven en had mijn ex-vrouw genodigd om mee te eten. Het hele huis stond nog vol met huwelijkscadeaus.

Dit heeft grote impact gehad, vooral op mijn vrouw en is mogelijk ook wel een kantelpunt geweest. Maar alles ging nog steeds vrij snel en in het late najaar kwam een wens in vervulling: in verwachting van een kindje. In januari kregen we een miskraam.
Dat was heftig. Ik wilde graag nog een keer vader worden en je bereid je daar ook op voor samen met de leukste en liefste vrouw die je je maar kunt wensen.
Mijn vrouw ging anders met de miskraam om. We leken in twee verschillende richtingen te lopen wat de verwerking betreft. We konden het er samen niet goed over hebben, zij leek het uit de weg te gaan. Zelf had ik meer de behoefte om dit met elkaar te verwerken en had minder de behoefte hiermee naar buiten te gaan.

Kort daarna gaf ze wel aan dat het niet goed met haar ging en ging het heel snel: ze gaf aan een time-out te willen en ik dacht dat dat goed voor haar zou zijn, er even tussenuit. Na een week vertelde ze dat ze zich inderdaad heel goed voelde (waar ik aanvankelijk blij mee was) en nog een week later vertelde ze dat ze wilde scheiden.
Ik stond net met de kinderen op de camping, een vakantie waar mijn vrouw ook bij had moeten zijn na een pittige tijd voor ons beide.

Die vakantie heb ik in een soort verdoving meegemaakt, het was allemaal shocking, ik heb het echt niet zien aankomen. Het was te zwaar, dit kan niet, mag niet… Dat was het gevoel dat overheerste. De drie weken daarna waren de kinderen bij hun moeder en realiseerde ik me pas goed dat ik niet in één maar twee rouwprocessen was beland. Ook het feit dat ik mezelf eigenlijk geen tijd had gegeven om verdrietig te zijn over het verlies van ons kindje, kwam nu pas goed binnen. Ik kon nu eindelijk voelen wat het met me deed.”

Hoe reageert je omgeving

“Mijn vrienden heb ik in eerste instantie niet over het verlies van ons kindje verteld. Als ik er niet eens met mijn eigen vrouw over kon praten dan voelde het wel heel verkeerd om daar met een ander over te praten. De scheiding deelde ik wel en de meeste vrienden stonden ook meteen voor me klaar, belden me op of kwamen even langs. Dat heeft me goed gedaan.”

Is het voelbaar in je lijf

“Het voelde als zo’n ballon van papier maché: een lege huls. Van de bovenkant van mijn schouders, borst tot aan mijn hoofd voelde ik spanning, onmacht en woede, ik zat niet direct in verlies of verdriet, het was meer verontwaardiging, ik snapte er niets van… ik snap er soms nog steeds niets van.... Ik zat ook niet in de hoek van verwijten geven. Mijn vrouw had echt zo ontzettend veel veranderingen meegemaakt in korte tijd en zoveel voor haar kiezen gehad dat ik mij haar verwarring goed kon voorstellen. Ik zei die week daarvoor nog tegen vrienden hoe gelukkig is was en een week later moest ik vertellen dat ik ging scheiden. Dat vond ik echt verschrikkelijk en dat kon ik ook echt voelen in mijn lijf, alles voelde strakker.”

Wat houdt jou op de been

“Ik ben na de scheiding het Drenthepad gaan lopen en tijdens de wandelingen voelde ik mijn lichaam weer. Ook sporten heeft me meer in mijn lichaam gebracht en dat heeft me heel erg goed gedaan. Wat ik ook prettig heb gevonden is dat het met mijn vrouw echt beter ging, dat het beter ging dan het halve jaar daarvoor, dat vond ik toch ook fijn. We hebben samen haar verhuizing gedaan. Dat voelde goed.
Na de miskraam waren er overigens geen dingen waar ik me echt beter door voelde.
Mijn kinderen weten nog steeds niet dat er een zwangerschap geweest is en dat maakte misschien ook wel dat ik mezelf niet de ruimte gaf en geef om daar echt goed bij stil te staan.
De symboliek van de vallende ster staat voor hoop en het oprecht gunnen van geluk voor een ieder van ons. Op een avond van een intense sterrenregen dacht ik “Als er veel vallende sterren zijn, zit er voor iedereen vast wel eentje bij….”